lunes, 8 de junio de 2009

Motenai, versión 3.0

Y, tal y como prometí, vuelvo a estar aquí.

He necesitado un período de descanso que me ha venido bien, la verdad. Un tiempo en el que incluso poner por escrito lo que me pasaba por la cabeza no era necesariamente algo que me ayudara, bien por falta de tiempo o porque no le veía más qué. Pero desde hoy, o por lo menos eso espero, se otean unos meses de relativa mayor tranquilidad en todos los aspectos.

Por lo pronto, hemos pasado de la versión 2.9 a 3.0. Esto obedece a una simple razón y es que, tras la muerte de mi padre, se cierra un bloque en mi vida y se abre uno completamente nuevo, del que no hay vuelta atrás. Asistirle y ayudarle en lo que me ha sido posible para que su transición al otro mundo - en caso de haberlo, claro - fuera lo menos traumática posible, se ha adueñado de buena parte de mis recursos emocionales y físicos. Si a eso le juntamos la realización de las PAC de las seis asignaturas de este semestre y las obligaciones propias del trabajo, la cantidad de tiempo disponible para las cosas que se quieren hacer ha sido infinitamente menor al tiempo destinado a las que se tenían que hacer. Y, puedo asegurarlo, estar contínuamente realizando tareas que se deben realizar es bastante cargante.

Pero, por fortuna, he dispuesto de una cantidad de apoyo fundamental a lo largo de todo este proceso por parte de todos aquellos que forman mi entorno y a los que no es necesario citar aquí, con excepción obligada de Mònica, que ha tratado a mi padre como si fuera el suyo y se ha ocupado de cuestiones logísticas y de apoyo que van más allá de lo que el agradecimiento puede compensar. En cualquier caso y por desgracia afortunada (desgracia por la muerte, afortunada porque así se terminó su sufrimiento), terminó. Murió tranquilo, relajado, con los deberes hechos. Murió el último integrante de mi família sanguínea, el que ha sido más que mi padre, mi amigo y mi mentor. Mi ejemplo. Me siento afortunado de haber podido vivir 30 años a su lado y creo, me da esa impresión, que siempre lo echaré de menos. Me preocupa el hecho de no haberlo llorado todavía - igual es que tuve mucho tiempo para hacerme a la idea y he avanzado terreno en ese aspecto - pero, sin ánimo de malinterpretarme, fue un alivio que marchara. Porque así descansa y, en mi opinión, descansar es lo mínimo que merecía. Recientemente estuve pensando en mi madre también, como son las cosas... igual es que me voy haciendo mayor. Aparte del lógico pésame que se siente por el fallecimiento de tus progenitores, me da especial pena que ninguno vaya a estar cuando nazcan mis hijos, si al final tengo esa suerte de tenerlos. Me da mucha rabia esa circunstancia, mira por donde.

En otro orden de cosas, este fin de semana ha acabado el estrés extraordinario, porque a la boda del sábado por la tarde se le unió que me tocó ser vocal en una mesa electoral el domingo... cosa que nos hizo - "nos", he dicho bien, a Mònica y a mi - llegar tarde al concierto de AC/DC, cuyas entradas teníamos desde hace mil años. Y entregué la última PAC del semestre, con lo que solamente quedan las pruebas de los próximos dos sábados. Lo cierto es que hace muchos meses que no duermo bien, lo que se dice bien. O que no descanso, vamos, con lo que tengo muchas ganas de irme una semana de vacaciones lo más pronto posible. Lo necesito.

Por supuesto, aún tengo muchas cosas de las que ocuparme. Vamos, que esto no acaba aquí. Pero más que no acabar aquí, lo que en realidad sucede es que EMPIEZA aquí, una nueva etapa, una nueva era, un nuevo camino. A partir de hoy, por suerte o por desgracia, debo recorrer unos pasos sin nadie a quién mirar como referente, sin nadie a quién recurrir si equivoco el camino o al que pedir consejo. Tengo la sensación de que, a partir de hoy, yo tengo que ser más yo, porque no puedo ser otra cosa.

Ya veremos.

5 comentarios:

Cris dijo...

Ai, Motenai! Primer de tot, sento molt la mort del teu pare, de debò. Tota la meva energia positiva i suport.

I en segon lloc, me n'alegro molt del teu retorn bloggil!!!! Se't trobava a faltar (com a mínim jo, vaya!)!

:)

Anabel dijo...

solo puedo decirte, a pesar de lo dicho ya...

a que esperais para sacar un billete y veniros??????!!!!

Un beso enorme a los dos! y piensa, en esta etapa seguimos un monton de gente que te queremos. (eso lo he dicho yo??debo dejar de comer tofu! xD)

Anónimo dijo...

Me alegro mucho de tu vuelta al blog con una remodelación, te echabamos a faltar, siento lo de tu padre, era una gran persona.

Lo que comentas de que tus padres no conoceran a tus hijos hace tiempo que lo pienso en el caso de mi padre que ya hace años que murio y no conocera a mis hijos.

La vida continua y ya sabes que no estas solo y para lo que necesites estamos ahi.



Sldos. Jordi.

Anónimo dijo...

Una nueva era, un nuevo camino...pero no me sueltes la manita, eh? (aimonda jaigüei...pero tu jevan!!!)

Eres un crack.

;-)

Teogt500 dijo...

Leo este blog hace tiempo y no suelo hacer muchos comentarios,pero hoy si.
Me haces pasar un buen rato aqui leyendo o escuchando tus comentarios por el podcast y de verdad lo siento por tu perdida.
No te conozco,ni conocí a tu padre pero permitame decirte que lo siento, lo siento de verdad.
Animo con tu nuevo etapa,un saludo Teo